Ταξί Antoing

Η πόλη Antoing

Ο πρώτος γνωστός άρχοντας του Antoing ήταν ο Alard I, άρχοντας του Epinoy που, λέγεται, παντρεύτηκε μια κυρία κληρονόμο του Antoing. Είναι από αυτά που θα κατέβουν αρκετοί κλάδοι του Antoing. Από αυτή την οικογένεια προέρχεται ένας εκκλησιαστής του 12ου αιώνα, ιδρυτής αβαείων: ο Ailbert d'Antoing.
Οι απόγονοι θα καταλάβουν πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον που αντιπροσωπεύει η κατάσταση του Antoing, που βρίσκεται στα σύνορα των δύο κομητειών, της Φλάνδρας και του Hainaut, θα κάνουν ελιγμούς ως έξυπνοι πολιτικοί για να πλουτίσουν ανεβάζοντας τα διακυβεύματα. Και οι γάμοι θα έχουν τη σημασία τους στην ιλιγγιώδη άνοδο αυτής της οικογένειας. Σε τρεις γενιές, θα ενωθούν με τις οικογένειες των Namur, Mons και Rumigny, του κατόχου του προεστικού του Douai και της οικογένειας Ligne.
Προς το τέλος του 13ου αιώνα, οι Antoing θα χωριστούν σε διάφορους κλάδους, εκτός από το μητρικό υποκατάστημα που θα κρατά τα άρχοντα του Antoing και Épinoy, Buggenhout και το prostship του Douai, θα υπάρχει και το υποκατάστημα του Antoing Lord of Bury και Bittremont, οι Antoing άρχοντες του Briffeuil, Genech, Wasmes και Amougies, οι Antoing άρχοντες του Belonne και οι Antoing άρχοντες του Ansevaing.
Το 870, στη Συνθήκη του Meerssen, ο Antoing εμφανίστηκε ως "Antonium" για να αποδώσει την περιοχή στον Κάρολο τον Φαλακρό.
Γύρω στο 1328, ο Isabeau d'Antoing, τελευταία κληρονόμος της θητείας του Antoing, Épinoy, προστάτης του Douai, chatelaine της Γάνδης και κυρία του Sotteghem παντρεύτηκε τον Jean I, αντικόντη του Melun, άρχοντα του Tancarville και του Montreuil- Bellay, ο οποίος θα μεταφέρει όλα του περιουσία της συζύγου στο σπίτι Melun. Το τελευταίο θα προωθήσει το εμπόριο υφασμάτων και την εκμετάλλευση λατομείων πέτρας.
Το 1477, τα Βουργουνδικά στρατεύματα κατέστρεψαν και λεηλάτησαν τα περίχωρα και πολιόρκησαν το κάστρο.
Στις 18 Φεβρουαρίου 1582, η Marguerite de Parme διέταξε την αποσυναρμολόγηση του Κάστρου Antoing και τη δήμευση της περιουσίας του Pierre de Melun.
Το 1590, η Marie de Melun ήταν η τελευταία κληρονόμος της κληρονομιάς Melun, περνώντας μετά από μερικές περιπέτειες στον οίκο Ligne, εκτός από τα γαλλικά εδάφη που παρέμειναν στο σπίτι του Melun-Epinoy.[/vc_wp_text]

Το Κάστρο των Πριγκίπων του Λιγκ.
ο Κάστρο Το des Princes de Ligne στο Antoing είναι μια κατοικία νεογοτθικού στιλ με πλούσια ιστορία αρκετών αιώνων. Αυτό το κάστρο ήταν ο προπύργιος της οικογένειας Melun και στη συνέχεια πέρασε στους Princes de Ligne, που είναι οι σημερινοί ιδιοκτήτες. Ένα μεγάλο μέρος του περιβόλου του 12ου αιώνα είναι ακόμα ορατό, όπως το «bolewerk» που χτίστηκε τον 15ο αιώνα.
Ήταν τον 19ο αιώνα που ένας μαθητής του αρχιτέκτονα Viollet-le-Duc, Clément Parent, μετέτρεψε το κάστρο σε μια νεογοτθική κατοικία.
Είναι δυνατό να κάνετε μια ξενάγηση στο κάστρο. Μπορείτε να ανακαλύψετε τους γύρω τοίχους και το μπουντρούμι, το μπουντρούμι με το μπουντρούμι, το υπνοδωμάτιο του λόρδου και το δωμάτιο των ιπποτών. Μπορείτε επίσης να ανακαλύψετε τα ξαπλωμένα ομοιώματα και τις προσευχόμενες φιγούρες των d'Antoing, de Melun και de Ligne στο λαπιδαριό μουσείο. Κατά την επίσκεψή σας, θα σας διηγηθούν όλες οι μεγάλες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του κάστρου, όπως ο Εκατονταετής Πόλεμος, η περίοδος της Βουργουνδίας ή τα δεινά της Ιεράς Εξέτασης.

Ailbert d'Antoing,
Γεννημένος γύρω στο 1075 και πέθανε στις 19 Μαρτίου 1123, είναι ένας μοναχός του 12ου αιώνα που βρισκόταν στην αρχή πολλών αβαείων: αβαείο Saint-Nicolas-des-Prés de Tournai, αβαείο Rolduc, αβαείο Clairfontaine. Η διαδικασία για την τελική αγιοποίησή του ξεκίνησε το 2000
Προέρχεται από την ευγενή οικογένεια των Sires of Antoing: είναι ο 3ος γιος του Amaury (Armoricus) άρχοντας του Antoing. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Σοχιέ θα γίνει Άρχοντας του Αντόινγκ ακολουθώντας τον πατέρα του. Ο δεύτερος αδερφός του Άλιμπερτ θα σταυρωθεί. Τα άλλα δύο αδέρφια του θα τον συνοδεύσουν μέχρι την ίδρυση του αβαείου του Ρόλντους1.
Έιλμπερτ εκπαιδεύτηκε για πρώτη φορά από το κεφάλαιο του Antoing, εγκαταστάθηκε στο κάστρο του πατέρα του και εξαρτιόταν από το Abbey of Lobbes.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Τουρναί. Το όνομά του εμφανίζεται εκεί για πρώτη φορά το 1087 (μερικές φορές αναφέρεται ως Elbertus, Eilbertus, Gilbertus). Υπήρξε κανόνας του καθεδρικού ναού εκεί από το 1087 έως το 1093, ιεροψάλτης και επομένως υπεύθυνος για τη λειτουργία το 1094-10951 και στη συνέχεια σχολάρχης.
Έχοντας γίνει ιερέας, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σε σπουδές, ασκήσεις ευσέβειας και φιλανθρωπία. Προσελκύει γρήγορα μια συγκεκριμένη διασημότητα.
Ο Ailbert αφιέρωσε μέρος των εσόδων του για να χτίσει, γύρω στο 1100, ένα παρεκκλήσι στο λόφο Saint Mard ή Saint Médard στο Tournai, ένα παρεκκλήσι που αργότερα έμελλε να οδηγήσει στην ίδρυση ενός μοναστηριού κανονικών κανόνων, του Αβαείου του Αγίου Νικολάου. -des-Prés de Tournai, υπό την ώθηση ενός άνδρα ονόματι Monin.
Το 1104, ο Adelbert de Sopenbergh (ή Adalbert count de Saffenberg) του έδωσε γη στο Rolduc για να μπορέσει να βρει εκεί ένα θρησκευτικό σπίτι. Ο Άιλμπερτ τρέχει τα επόμενα χρόνια. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιεί τις γνώσεις του στην αρχιτεκτονική που φαίνονται αληθινές και έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του παρεκκλησίου του Saint Médard