Taksówka Antoing

Miasto Antoing

Pierwszym znanym panem Antoing był Alard I, pan Epinoy, który, jak się mówi, poślubił dziedziczkę Antoing. To od nich zstąpi kilka gałęzi Antoing. Z tego rodu wywodzi się XII-wieczny duchowny, założyciel opactw: Ailbert d'Antoing.
Potomkowie bardzo szybko zrozumieją interes, jaki niesie sytuacja Antoing, położonego na granicy dwóch hrabstw, Flandrii i Hainaut, będą manewrować jako sprytni politycy, aby wzbogacić się, podnosząc stawkę. Małżeństwa również będą miały swoje znaczenie w zawrotnym wzroście tej rodziny. W ciągu trzech pokoleń połączą się z rodzinami Namur, Mons i Rumigny, dzierżycielem urzędu proboszcza Douai i rodziną Ligne.
Pod koniec XIII wieku Antoingowie podzielą się na kilka gałęzi, oprócz macierzystej gałęzi posiadającej zwierzchnictwo w Antoing i Épinoy, Buggenhout i probostwie Douai, powstanie gałąź pana Antoing z Bury i Bittremont, lordowie Antoing z Briffeuil, Genech, Wasmes i Amougies, lordowie Antoing z Belonne i lordowie Antoing z Ansevaing.
W 870 r. w traktacie z Meerssen Antoing pojawił się jako „Antonium”, aby przypisać terytorium Karolowi Łysemu.
Około 1328 roku Isabeau d'Antoing, ostatnia spadkobierczyni seigneury Antoing, Épinoy, rektor Douai, kasztelanka Gandawy i dama Sotteghem poślubiła Jeana I, wicehrabiego Melun, pana Tancarville i Montreuil-Bellay, który przekaże wszystkie swoje majątek żony do domu Melunów. Te ostatnie będą promować handel draperiami i eksploatację kamieniołomów.
W 1477 roku wojska burgundzkie spustoszyły i splądrowały okolice oraz oblegały zamek.
18 lutego 1582 roku Marguerite de Parme nakazała rozbiórkę zamku Antoing i konfiskatę majątku Pierre'a de Meluna.
W 1590 roku Marie de Melun była ostatnią spadkobierczynią dziedzictwa Melunów, przechodząc po kilku przygodach do rodu Ligne, poza ziemiami francuskimi, które pozostały przy domu Melun-Epinoy.[/vc_wp_text]

Zamek Princes de ligne.
The Zamek des Princes de Ligne w Antoing to neogotycka rezydencja z bogatą, kilkusetletnią historią. Zamek ten był bastionem rodziny Melun, a następnie przeszedł w ręce książąt de Ligne, którzy są obecnymi właścicielami. Do dziś zachowała się duża część XII-wiecznego ogrodzenia, na przykład „bolewerk” zbudowany w XV wieku.
W XIX wieku uczeń architekta Viollet-le-Duc, Clément Parent, przekształcił zamek w neogotycką rezydencję.
Istnieje możliwość zwiedzania zamku z przewodnikiem. Możesz odkryć otaczające mury i bolewerk, loch z lochem, sypialnię pana i pokój rycerski. Możesz także odkryć leżące wizerunki i modlące się postacie d'Antoing, de Melun i de Ligne w muzeum lapidarium. Podczas wizyty dowiesz się o wszystkich wspaniałych momentach, które naznaczyły życie zamku, takich jak wojna stuletnia, okres burgundzki czy kłopoty Inkwizycji.

Ailbert d’Antoing,
Urodzony około 1075 i zmarł 19 marca 1123, jest XII-wiecznym mnichem, który był założycielem kilku opactw: opactwa Saint-Nicolas-des-Prés de Tournai, opactwa Rolduc, opactwa Clairfontaine. Proces jego ostatecznej kanonizacji rozpoczął się w 2000 roku
Pochodzi ze szlacheckiej rodziny Sires of Antoing: jest trzecim synem Amaury (Armoricus) pana Antoing. Jego starszy brat Sohier zostanie Lordem Antoing po swoim ojcu. Jego drugi brat Alibert zostanie skrzyżowany. Dwaj pozostali bracia będą mu towarzyszyć w fundacji opactwa Rolduc1.
Albercie został po raz pierwszy wykształcony przez kapitułę Antoing, zainstalowaną w zamku jego ojca i zależną od opactwa Lobbes.
Ukończył studia w Tournai. Jego imię pojawia się tam po raz pierwszy w 1087 r. (czasami określane jako Elbertus, Eilbertus, Gilbertus). Był kanonikiem tamtejszej katedry od 1087 do 1093, kantorem, a więc odpowiedzialnym za liturgię w latach 1094-10951, a następnie nauczycielem.
Zostawszy kapłanem, poświęcił się całkowicie studiom, praktykom pobożności i miłości. Szybko przyciąga pewną celebrytę.
Ailbert przeznaczył część swoich dochodów na budowę około 1100 roku kaplicy na wzgórzu Saint Mard lub Saint Médard w Tournai, która później dała początek fundacji klasztoru kanoników regularnych, opactwa św. -des-Prés de Tournai, pod wpływem niejakiego Monina.
W 1104 roku Adelbert de Sopenbergh (lub Adalbert hrabia de Saffenberg) nadał mu ziemię w Rolduc, aby mógł założyć tam dom zakonny. Ailbert biegnie w kolejnych latach. Wykorzystuje w tym celu swoją wiedzę o architekturze, która wydaje się realna i już wykorzystana przy budowie kaplicy św. Medarda